78 पटक हेरिएको कथाः रिलेसनसीप
अशोक सिलवाल
0 प्रतिक्रिया
बिहानको ९ बजे इको रिसोर्ट पुग्दा उनीहरु टेबलमा गफिदैं थिए । केटोको तुलनामा केटी निकै बढी गफी देखिएकी थिई । गफसँगै उनीहरु दूध चिया पिउँदै रहेछन् । म त्यहाँ पुगेपछि उनीहरुले छिटोछिटो चिया सकाए । अनुहारले केटो चाइनीज देखिन्थ्यो भने केटी इन्डियनजस्ती । तर, उनीहरु दुवै औपचारिक रुपले क्यानडाका नागरिक रहेछन् ।
रिसोर्ट छाड्नुअघि केटा र केटी पालैपालो रेस्टरुम गए । केटी रेस्टरुममा छिरेपछि केटोले आफ्नोबारे थोरै कुरा भन्न भ्याइहाल्यो, ‘मेरो नाम इडवार्ड् पास्कल हो । मेरा बाबुआमा फिलिपिन्सबाट क्यानडा सिफ्ट भएपछि म त्यहीँ जन्मेको हुँ । तर, पछिल्लो सात बर्षदेखि हामी इंग्ल्यान्डमा छौं यद्यपि मैले क्यानडाको नागरिकता त्यागिसकेको छैन ।’
त्यति भन्दाभन्दै केटी रेस्टरुमबाट निस्की र पास्कल रेस्टरुम गयो । केटो इडवार्ड्ले रेस्टरुममा समयको सदुपयोग गर्दैगर्दा केटीले पनि समयलाई खेर नफाली भन्न भ्याई, ‘म अनिशा चक्रवर्ती । मेरा बाबुआमा इन्डियाबाट क्यानडा सिफ्ट भएपछि म त्यहाँ जन्मेको हुँ । र, म अहिले क्यानडेली हुँ र क्यानडामै बस्छु ।’
अनिशा र इडवार्ड् हङकङ एयरपोर्ट्मा भेटिएर संगै नेपाल आइपुगेका रहेछन् । अनिशा क्यानडाबाट नेपालका लागि उडेकी थिई भने इडवार्ड् इंग्ल्यान्डबाट ।
त्यसपछि मेरो पालो आयो । भ्यानमा चढिसकेपछि भन्न थालें, ‘छालाको रंग, अनुहारको बनावट, उचाई र अरु थुप्रै कारणले फिलिपिनोहरु मलाई नेपाली जस्तै लाग्छ । त्यसैगरी नेपाल र इन्डियाको खुला सीमाना, समान संस्कृति र अरु थुपै्र कारणले इन्डियनहरु पनि मलाई परको लाग्दैन । त्यसैले आज मलाई तिमीहरु आफ्नै परिवशेका मान्छे झैं लागिरहेको छ । गाइड–गेस्ट नभई यसै साथीभाई घुम्न निस्के झैं भइरहेको छ ।’
अरु थुप्रै कुरा गर्दै पाटन दरबार क्षेत्र पुग्यौं । अनिशा र इडवार्ड्ले आ–आफ्नो टिकटको पैसा आ–आफ्ले खुरुक्क तिरे । दम्पति होलान् भन्ने सुरुदेखिको मेरो अनुमानबारे मैले मनमनै आशंका गरें, ‘यिनीहरु अरु जेसुकै भए पनि दम्पतिचाहिं होइनन् ।’
असाध्यै नम्र स्वाभावको इडवार्ड् मात्र होइन, ऊभन्दा अलि कडाजस्ती देखिने अनिशाको घाँटीमा पनि प्राफेसनल क्यामरा थियो । क्यामराले सुख पाएनन् । तिनीहरु चलिरहे । निकै सानो स्वरमा बोल्ने इडवार्ड् ‘जसो जसो बाहुन बाजे उसो उसो स्वाहा’ भने झैं अनिशाको इशारामा चलिरहेको थियो । पाइला–पाइलामा ऊ अनिशाको इशारा पर्खिरहेको हुन्थ्यो । मुसुक्क हाँसेर अनिशा उसलाई इशारा गर्थी । ऊ पनि बुझिहाथ्यो ।
‘तिमीहरुलाई मैले धेरै बषैपछि सम्झें भनें पक्कै पनि त्यो पहिलो क्षण सम्झन्छु । म त्यो टेबल सम्झन्छु । तिमीहरुले दुध चिया पिइरहेको सम्झन्छु । त्यस्तै तिमीहरु पनि तिमीहरुको भेटको पहिलो क्षण सम्झन सक्छौ ?’, मैले उनीहरुलाइै खोतल्न खोजें ।
‘१३ बर्षअघि हाम्रो भेट भएको हो । हामी एउटै भवन तर फरक फ्ल्याटमा बस्थ्यौं । त्यो केही समयको कुरा हो’, सुरुमै अनिशाले भनिहाली ।
